TRASA 2014
Po niespełna dwóch latach Queen i Adam Lambert ponownie postanowili połączyć swe siły, jednak w przeciwieństwie do mini-trasy z 2012 r., podczas tournée po Ameryce Północnej, Azji, Australii i Nowej Zelandii w zasadzie wszystko miało być mega. Wyprzedano największe amerykańskie sale widowiskowe, tym samym Brian May i Roger Taylor w towarzystwie Adama Lamberta doprowadzili do największej „inwazji” zespołu na Amerykę Północną od czasów Hot Space Tour z 1982 r. To także pierwsza od 1985 r. (The Works) wizyta Queen w Australii.
Oprócz regularnych koncertów Queen + Adam Lambert wystąpili także w ramach bliźniaczych festiwali (Super Sonic Festival oraz Summer Sonic Festival) w Osace, Chiba oraz Seulu. Dzięki temu Queen odnotował swój pierwszy w historii występ w Korei Południowej.
Grupa przygotowała olbrzymie show, rozmachem nawiązujące do Magic Tour, zaś stylem mające przypominać koncerty Queen z lat ’70. W centralnej części sceny górowała olbrzymia, ruchoma litera „Q”, w którą wpisany został jeden z telebimów, od niej zaś odchodził imitujący ogonek „Q” długi wybieg, prowadzący wgłąb publiczności do małej sceny. Ponadto zespół zdecydował się na wykorzystanie rozmaitych gadżetów i efektów – od kanapy i szampana podczas Killer Queen, przez niegdyś tradycyjny obfity dym przy In the Lap of the Gods… revisited, aż po wykorzystanie laserów. Całości dopełniały stroje Lamberta, m.in.: skórzana kurtka i czapka a’la Freddie w 1979 r., buty na koturnach, czy też kontrowersyjny dla części fanów strój złożony z garnituru w lamparcie cętki, złotych dodatków oraz złotej korony. Poza tym tradycyjnie na telebimie parokrotnie pojawił się Mercury – podczas Love of My Life oraz Bohemian Rhapsody.
Jeśli zaś chodzi o warstwę stricte muzyczną, to – tradycyjnie już – obyło się bez większych niespodzianek. Pod kątem wykonywanych utworów występ można podzielić na trzy sekcje: lata ’70, set akustyczno-instrumentalny oraz największe przeboje, z tradycyjnym bisem w postaci WWRY-WATC. Don’t Stop Me Now pojawiło się raptem podczas pięciu początkowych koncertów, The Show Must Go On niespodziewanie opuściło setlistę pod koniec północnoamerykańskiej części trasy (oficjalny powód – restrykcje czasowe), zaś jedyny prawdziwie nowy aspekt występów – balladowa wersja Love Kills – został zastąpiony w Atlantic City przez Dragon Attack.
W związku z tak dobrym wyprzedaniem całej trasy, decyzja mogła być tylko jedna – w 2015 r. zespół wyruszył na podbój Europy.
Skład zespołu: Adam Lambert (wokal), Brian May (gitara, wokal), Roger Taylor (perkusja, wokal), Neil Fairclough (gitara basowa), Spike Edney (instrumenty klawiszowe), Rufus Taylor (instrumenty perkusyjne)
Liczby:
- Koncerty
- łącznie: 35
- w Ameryce Północnej: 24
- w Azji: 3
- w Australii i Oceanii: 8
- Kraje (w nawiasie podano liczbę koncertów w danym kraju)
- USA (16)
- Kanada (8)
- Australia (6)
- Nowa Zelandia (2)
- Japonia (2)
- Korea Południowa (1)
Typowa setlista:
- Procession [taśma]
- Now I’m Here (Adam na wokalu)
- Stone Cold Crazy (Adam na wokalu)
- Another One Bites the Dust (Adam na wokalu)
- Fat Bottomed Girls (Adam na wokalu)
- In the Lap of the Gods… Revisited (Adam na wokalu)
- Seven Seas of Rhye (Adam na wokalu)
- Killer Queen (Adam na wokalu)
- Somebody to Love (Adam na wokalu)
- I Want It All (Adam na wokalu)
- Love of My Life (Brian na wokalu)
- ’39 (Brian na wokalu)
Inglewood, 3.07.2014 r.; fot.: queenconcerts.com - These Are the Days of Our Lives (Roger na wokalu)
- Drum Battle (Roger i Rufus na perkusji)
- Under Pressure (Adam i Roger na wokalu)
- Love Kills – The Ballad (Adam na wokalu)
- Who Wants to Live Forever (Adam na wokalu)
- Guitar Solo (solo Briana)
- Last Horizon (solo Briana)
- Tie Your Mother Down (Adam na wokalu)
- Radio Ga Ga (Adam na wokalu)
- Crazy Little Thing Called Love (Adam na wokalu)
- The Show Must Go On (Adam na wokalu)
- Bohemian Rhapsody (Freddie i Adam na wokalu)
- We Will Rock You (Adam na wokalu)
- We Are the Champions (Adam na wokalu)
- God Save the Queen [taśma]
Rzadziej grane utwory:
- Don’t Stop Me Now (Adam na wokalu) – pierwszych pięć koncertów trasy (19.06 Chicago, 21.06 Winnipeg, 23.06 Saskatoon, 24.06 Edmonton, 26.06 Calgary),
- Dragon Attack (Adam na wokalu) – podczas koncertów w Atlantic City (26.07), Toronto (28.07) oraz podczas australijskiej części trasy,
- I Was Born to Love You (Adam na wokalu) – azjatycka część trasy,
- Teo Torriatte (Brian na wokalu) – podczas koncertów w Japonii (16.08 Osaka, 17.08 Chiba),
- I Want to Break Free (Adam na wokalu) – podczas australijskiej części trasy,
- A Kind of Magic (Roger na wokalu) – podczas australijskiej części trasy,
- Waltzing Matilda (Brian na wokalu) – najsławniejsza ballada australijska, swego czasu proponowana nawet na hymn Australii; tylko koncert w Brisbane (1.09),
- Don’t Dream It’s Over (Brian na wokalu) – utwór australijskiego zespołu Crowded House z 1986 r.; tylko podczas ostatniego koncertu trasy w Auckland (4.09).
- Jimmy Crack Corn/Blue Tail Fly (Adam na wokalu) – dziewiętnastowieczna pieśń amerykańska; jako fragment wspólnego śpiewania z publicznością po Tie Your Mother Down, tylko w Columbii (20.07.).
Ciekawostki:
- Szampan wykorzystywany podczas Killer Queen to Armand de Brignac Brut Gold (Ace of Spades). Cena za butelkę to ok. 300 dolarów.
- Tradycją stało się „pomaganie” Spike’owi przez Briana i Adama w jego solówce podczas Crazy Little Thing Called Love.
- Koncert w Vancouver (28.06.) był w pewnym sensie nietypowy – w Another One Bites the Dust nie pojawiła się tradycyjna sekcja „zabawy” z publicznością, zaś wielka litera Q nie została opuszczona przed Seven Seas of Rhye, jak to zwykle miało miejsce. Roger ucałował dłoń Adama po Under Pressure, zaś May bawił się z Lambertem w „peek-a-boo” (powiedzmy, że po polsku „gdzie jest bobas?” ;)) podczas Tie Your Mother Down.
- Od koncertu w San Jose (1.07.) Brian podczas solówki w Killer Queen dołącza do półleżącego na kanapie Adama.
- Na występ w Inglewood (3.07.) przybyło wielu przyjaciół oraz członków rodziny Adama, a także sporo gwiazd, w tym Taylor Hawkins (Foo Fighters) i Dominic Howard (Muse).
- Dwa koncerty w Las Vegas (5.07. i 6.07.) odbywały się w The Joint w Hard Rock Casino. Była to najmniejsza sala w trakcie całej trasy, mieszcząca ok. 3.000 osób. Dlatego też niezbędne były pewne zmiany w show – zniknęło wielkie Q, mała scena oraz wybieg.
- 19.07., w Uncasville, swoje 67. urodziny obchodził Brian May. Tuż po I Want It All, Adam zaintonował Happy Birthday.
- W pierwotnym założeniu koncert w Columbii (20.07.) miał być ostatnim w ramach północnoamerykańskiej części trasy. Jednakże dobre przyjęcie zespołu spowodowało wydłużenie trasy w Ameryce Północnej o kolejne pięć koncertów.
- Także w Columbii (20.07.) zaprzestano grania The Show Must Go On. Według Briana Maya przyczyną były ograniczenia czasowe nakładane przez organizatorów.
- Koncert w East Rutherford (23.07.) nawiedził Nile Rodgers (m.in. Chic, ostatnimi czasy współpracował z Daft Punk)
- Z kolei 26.07., w Atlantic City, 65. urodziny świętował Roger Taylor. W związku z tym, tuż po Under Pressure, Adam zaintonował Happy Birthday.
- Również w Atlantic City (26.07.) Love Kills na dobre opuściło setlistę. Zostało zastąpione przez Dragon Attack.
- Koncerty w Korei Południowej (14.08.) oraz Japonii (16.08. i 17.08.) odbyły się w ramach bliźniaczych festiwali, odpowiednio Super Sonic Festival oraz Summer Sonic Festival. W związku z festiwalowym charakterem koncertów, setlista musiała zostać skrócona (w Seulu nie zagrano The Show Must Go On, w Osace In the Lap of the Gods… revisited, The Show Must Go On oraz I Want It All, zaś w Chiba Somebody to Love, Who Wants to Live Forever oraz The Show Must Go On), ale pojawiło się też kilka niespodzianek – podobnie jak podczas koncertów z Paulem Rodgersem, w Azji zagrano I Was Born to Love You (jednak tym razem w pełnej, zespołowej wersji), ponadto w Japonii Brian zagrał także Teo Torriatte. Również podczas japońskich występów May zapoczątkował używanie na scenie zakupionego w Korei „selfie-kijka” ;). Od koncertów w Azji wokalna improwizacja Adama po Tie Your Mother Down znalazła swoje miejsce w setliście jako „Vocal Solo”.
- W Sydney (27.08.) do zespołu dołączyła Lady Ga Ga, wykonując w duecie z Adamem Another One Bites the Dust.
Opracował: mike
Więcej o koncertach Q+AL (i nie tylko!): queenconcerts.com, adamwiki.org
