Kariera Johna Deacona przed wstąpieniem do Queen w lutym 1971 r. była w zasadzie skoncentrowana wokół jednego zespołu. Przechodził on jednak różne inkarnacje związane zarówno z przekształceniami personalnymi, jak i ze zmianami nazwy. Działający w latach 1965 – 1969 zespół, pierwotnie noszący nazwę The Opposition, nie zyskał wielkiego rozgłosu. Muzycy nigdy nie zdecydowali się na koncertowanie poza okolicami rodzinnego Leicester, przegapili szansę na wysłanie dema jakiejkolwiek wytwórni płytowej, zaś jedyne nagranie z tamtego okresu – trzyścieżkowe acetate – nigdy nie wyszło poza grono najbliższych przyjaciół. Udokumentowano 57 dokładnych lub mniej dokładnych dat koncertów różnych inkarnacji The Opposition, jednak z zachowanych ulotek wynika, że zespół zagrał ich znacznie więcej – niemożliwe jest jednak umiejscowienie ich w czasie, bowiem często ogłoszenia nie podawały roku, w którym odbywał się występ, czasami nie widniała też na nich pełna data, a np. dzień tygodnia.
- The Opposition (lato 1965 – kwiecień 1966)
Skład: Richard Young (wokal, gitara, klawisze), John Deacon (gitara basowa), Nigel Bullen (perkusja), Clive Castledine (gitara basowa)
Kariera The Opposition sięga 1964-1965 r., kiedy to John (przez przyjaciół nazywany „Deaks” albo „Easy Deacon”) wspólnie z Nigelem Bullenem – przyjacielem, którego Deacon znał jeszcze z podstawówki – zaczął grać muzykę w Gartree High School. Przyszły muzyk Queen grał na gitarze, zaś Bullen na perkusji. Wkrótce do tej dwójki dołączył Richard Young – gitarzysta i wokalista. Namówił przyjaciół na stworzenie wspólnej kapeli i wkrótce we trzech rozpoczęli próby w garażu Bullena. Deacon początkowo grał na gitarze rytmicznej. Bullen wspomina, że był typem gitarzysty opierającego się na akordach – Johnem Lennonem zespołu.
Pierwszym basistą The Opposition był kolejny kolega Johna ze szkoły – Clive Casteldine. Zespół zadebiutował na przyjęciu w jego domu 25 września 1965 r. W następnym miesiącu grupa zagrała swój pierwszy publiczny koncert w Gartree High School.
Z kolei swój pierwszy „pełnoprawny” występ The Opposition zaliczył 5 grudnia 1965 r. w Enderby, supportując lokalną grupę Rapids Rave. Otrzymali wynagrodzenie w wysokości dwóch funtów. Od tej pory zaczęli się ogłaszać w lokalnej prasie i grali koncerty w klubach młodzieżowych i wiejskich salach w okolicach Kibworth, Houghton-on-the-Hill, Thurlaston i Great Glen.
Wkrótce jednak okazało się, że Casteldine poza dobrą prezencją ma zbyt słabe umiejętności muzyczne, nawet na wymogi tak amatorskiego zespołu, jakim było The Opposition. W okolicach kwietnia 1966 r. został wyrzucony z kapeli i The Opposition pozostali bez basisty.
- The New Opposition (kwiecień 1966 – początek 1967)
Skład: Richard Young (wokal, gitara do lipca 1966 r., potem organy), John Deacon (gitara basowa), Nigel Bullen (perkusja), David Williams (gitara prowadząca od lipca do jesieni 1966 r., potem wokal), Ronald Chester (gitara prowadząca od jesieni 1966 r., wokal)
Z dziennika Richarda Younga wynika, że Clive Castledine został wyrzucony z zespołu 2 kwietnia 1966 r. Young odnotował: „Wyrzuciliśmy Clive’a w sobotę po południu. Mieliśmy próbę w kuchni Deaksa, który przerzucił się na bas. Grał o wiele lepiej. John nie miał basu, więc poszliśmy do sklepu muzycznego Coxa w King Street w Leicester i kupiliśmy bas EKO za 60 funtów. Zapłaciłem za niego, ale spłacił dług.”.
29 kwietnia 1966 r. zespół zmienił nazwę na The New Opposition, co miało odzwierciedlać przejście Johna z gitary rytmicznej na gitarę basową.
23 października 1966 r. The New Opposition wystartowali w Midland Beat Contest. Dotarli nawet do finału, co byłoby ich największym osiagnięciem, gdyby nie fakt, że organizator wycofał się z organizacji konkursu i w efekcie finał się nie odbył.
- The Opposition (początek 1967 – marzec 1968)
Skład: David Williams (wokal, gitara), John Deacon (gitara basowa), Nigel Bullen (perkusja), Richard Young (instrumenty klawiszowe), Ronald Chester (gitara prowadząca), Pete „Pedro” Bartholomew (wokal), Richard Frew (gitara; w zespole przez miesiąc, potem zastąpiony przez Ronalda Chestera), Carl (wokal; krótko w zespole, odszedł na początku 1967 r.)
- Art (marzec 1968 – sierpień 1969)
Skład: David Williams (wokal, gitara), John Deacon (gitara basowa), Nigel Bullen (perkusja), Richard Young (instrumenty klawiszowe), Ronald Chester (gitara prowadząca), Alan Brown (wokal, w zespole pod koniec 1969 r. i na początku 1970 r.)
16 marca 1968 r., przed koncertem w Gartree School, The Opposition po raz kolejny zmienili nazwę, tym razem na Art. Jedyną przyczyną dla tego kroku był fakt, że Dave Williams zajmował się w szkole sztuką. Nigel Bullen miał świadomość, że istnieje już zespół o tej nazwie, jednak jego członkowie byli Amerykanami, więc zespół był przekonany, iż bez problemu będzie się od nich odróżniał. Poza tym zespół Deacona nigdy nie pojechał do Londynu, także nie było nawet szans na pomyłkę. Poza nazwą, w stylu gry zespołu praktycznie nic nie uległo zmianie.
Nowa inkarnacja zespołu zasłynęła także z dość imponującej, jak na szkolne warunki oprawy świetlnej. Przepuszczając światło projektora przez fiolki wypełnione wodą i olejem zespół uzyskiwał złotą poświatę, zaś dodanie do tego kilku kropli płynu do mycia naczyń pozwalało uzyskać efekt „zielonego grzyba”. Art korzystali z przynajmniej czterech takich fiolek oświetlających scenę za muzykami. Zespół usiłował także wprowadzić do swojego show efekty dymne, jednak eksperyment z granulkami DDT (środek owadobójczy) zakończył się zakrztuszeniem się większości obecnej na występie publiczności.
Koniec 1968 r. to także inspiracja takimi zespołami jak Deep Purple, Jethro Tull, Johna Mayalla czy King Crimson. Członkowie grupy zaczęli zmieniać image z grzecznych chłopców na długowłosych rockmanów, zaczęli także grać cięższą muzykę. Wszystko to zostało entuzjastycznie przyjęte przez publiczność. Jednak bez własnego materiału oraz z brakiem chęci do porzucenia nauki/pracy na rzecz kapeli – nie było mowy o dalszym rozwoju. Zdaniem Richarda Younga, John przejawiał najmniejsze ambicje z całego zespołu, traktując granie raczej jako hobby, dobrą zabawę, ale nic więcej.
W 1969 r. grupa po raz pierwszy (i ostatni z Johnem w składzie) weszła do studia Beck w Wellingborough, Northamptonshire, inżynierem nagrania był Derek Tomkins. Art mieli szansę na nagranie trzech utworów, jednak gotowe były tylko dwa – Sunny (cover utworu Bobby’ego Hebba) oraz Vehicle (który w 1970 r. stał się hitem zespołu The Ides of March). Nie chcąc jednak tracić okazji Richard Young stworzył naprędce instrumentalny utwór zatytułowany Transit 3. Była to jedyna autorska kompozycja Art. Warto wspomnieć, że w rejestracji nagrań uczestniczył nowy wokalista – Alan Brown. Podobno zachowały się dwie kopie omawianego acetate – jedna w posiadaniu mamy Johna, a druga – Nigela Bullena. Mówi się, że trzecia kopia, należąca do Richarda Younga, służyła zespołowi za popielniczkę.
John Deacon zagrał swój ostatni koncert z Art 29 sierpnia 1969 r. w Great Glen. W październiku mieszkał już w Londynie, gdzie podjął studia z zakresu elektroniki w Chelsea College of Technology. Wkrótce zespół opuścili także Richard Young i Ron Chester. Pierwszy z nich związał się z grupą Fearn’s Brass Foundry, drugi, niezadowolony z następcy Deacona – Johna Savage’a – na zawsze rozstał się z muzyką. Pozostali członkowie grupy, z nowym wokalistą Billem Gardenerem oraz pod nową nazwą Silky Way, ponownie weszli do studia i nagrali cover Loosen Up zespołu Free. Wkrótce potem zespół zawiesił działalność.
- Deacon (listopad 1970)
W Londynie John założył kwartet R&B złożony z Deacona (gitara basowa), jego współlokatora Petera Stoddarda (gitara), perkusisty Dona Cartera oraz gitarzysty zapamiętanego jedynie z imienia – Alberta. Po jednym koncercie (Chelsea College, 21.11.1970 r.), supportując Hardin & York oraz Idle Race, grupa uległa rozwiązaniu
Kilka miesięcy później, wspólna znajoma, Christine Farnell, na dyskotece w Maria Assumpta Teacher Training College przedstawiła Johna Brianowi Mayowi i Rogerowi Taylorowi, którzy właśnie poszukiwali nowego basisty. Deacon widział już wcześniej Queen, w październiku 1970 r. i w ten sposób wspominał ich koncert: „Wszyscy byli ubrani na czarno, światła także były przyciemnione, więc wszystko co dało się zobaczyć, to cienie czterech sylwetek. W tamtym czasie nie wywarli na mnie zapadającego w pamięć wrażenia.”. Mimo to, niedługo później John zjawił się na przesłuchaniu w Imperial College. Roger Taylor wspominał pierwsze wrażenie, jakie wywarł na nich John: „Myśleliśmy, że jest świetny. Byliśmy już do siebie przyzwyczajeni i mieliśmy tak wybujałe mniemanie o sobie, iż uznaliśmy, że skoro jest taki cichy, to będzie idealnie do nas pasował. Był też świetnym basistą – a fakt, że był czarodziejem elektroniki stanowił decydujący czynnik!”.
Opracował: mike
Więcej informacji o The Opposition i ich koncertach: queenpedia.com , queenconcerts.com i themarchoftheblackqueen.webs.com
Queen Poland 