Brian Harold May zapragnął być profesjonalnym muzykiem zainspirowany utworami w stylu Lonniego Donegana i Buddy’ego Holly. Z kolei pod koniec lat ’50. zaprzyjaźnił się z uczniem Hampton Grammar School (do której May także uczęszczał) – Davem Dillowayem, który także marzył o zostaniu gitarzystą. W 1963 r. koledzy postanowili założyć tzw. Garage Band (pl. kapela garażowa) i nagrywać w domu Briana (za pomocą dwóch połączonych ze sobą magnetofonów szpulowych) głównie instrumentalne covery takich artystów jak: The Shadows (Wonderful Land, Apache, FBI, The Rise And Fall Of Fingel Blunt), Bo Diddley (Bo Diddley), The Ventures (Ram Bunk Shush), Chet Atkins (Windy And Warm), czy Cliff Richard (Bachelor Boy z Brianem na wokalu).
May chciał kupić gitarę Les Paula albo Gibsona, jednak nie było go stać na żadną z nich. Dlatego też w sierpniu 1963 r. wraz z ojcem rozpoczął żmudny proces konstruowania własnej gitary, której częściami składowymi były ponad stuletni mahoniowy kominek, guziki z macicy perłowej, drut dziewiarski, zawory od motocykla czy pokrętła od kuchenki gazowej. Jedynie trzy przetworniki Burnsa nie były własnoręcznie wykonanymi elementami. W ten sposób narodziła się gitara będąca znakiem rozpoznawczym Maya – Red Special. Teraz Brianowi i Dave’owi Dillowayowi brakowało już tylko „prawdziwego” zespołu.
1. 1984 (1964 – 1968)
Skład: Brian May (gitara, wokal), Dave Dilloway (gitara basowa), John „Jag” Garnham (gitara rytmiczna, wokal), Richard Thompson (perkusja), Tim Staffell (wokal, harmonijka ustna, później gitara prowadząca); Gościnnie/krótkotrwale: Bill Richards (gitara rytmiczna), Malcolm Childs (gitara rytmiczna), John Sanger (pianino, wokal)
W lipcu 1964 r. [1] May i Dilloway założyli szybko ewoluujący zespół, przez który przewinęło się wielu szkolnych kolegów. Początkowo do wspomnianej dwójki dołączyli Bill Richards na gitarze rytmicznej oraz John Sanger na pianinie. Ten pierwszy wkrótce musiał rozstać się z zespołem, bowiem posiadał bowiem zbyt kiepską gitarę, a nie mógł sobie pozwolić na zakup nowej. Zastąpił go Malcolm Childs, którego z kolei wyrzucono po zaledwie tygodniu za brak dyscypliny. W końcu gitarzystą rytmicznym został John „Jag” Garnham i zespół, który po odrzuceniu takich propozycji jak The Mind Boggles, czy Bod Chappy & the Beetles, przyjął nazwę 1984 – nawiązującą do futurystycznej powieści George’a Orwella – rozpoczął poszukiwanie perkusisty. Na ogłoszenie odpowiedział Richard Thompson (późniejszy perkusista Ibex/Wreckage – KLIK). Grupie brakowało jedynie lidera. Wkrótce pozycję tę objął Tim Staffell, którego May i Dilloway wypatrzyli, gdy grał na organkach podczas potańcówki w Murray Park Hall.
Chociaż nazwa grupy była futurystyczna, to jednak ich wygląd całkowicie odpowiadał ówczesnej big beatowej modzie – nosili marynarki (z wyjątkiem Briana odzianego w cardigan [2]), wąskie spodnie oraz buty a’la The Beatles.
Początkowo muzycy planowali stworzyć mini rock operę luźno związaną z dziełem Orwella, jednak szybko wycofali się z tego pomysłu, koncentrując się na graniu coverów takich zespołów, jak: The Yardbirds, The Rolling Stones, The Spencer Davis Group, The Beatles i wielu innych. Chociaż głównym wokalistą był Staffell, to również Brian udzielał się wokalnie – śpiewając w Yesterday oraz wspierając Tima w Help! i I’m a Loser (wszystkie z repertuaru The Beatles).
Próby zespołu odbywały się najczęściej w szkole podstawowej Chase Bridge Primary School w Twickenham (położonej w pobliżu boiska do rugby), a 28 października 1964 r. grupa dała swój debiutancki występ w okolicznym St. Mary’s Church Hall. Podobno jedna z prób i/lub nawet sam koncert zostały nagrane, jednak nie zachowały się do dzisiejszych czasów. Niedługo potem 1984 opuścił Sanger, który wyjechał na studia. Wkrótce sława zespołu była już na tyle duża, że grali jeden koncert tygodniowo (chociaż do dziś znane są przybliżone daty i miejsca zaledwie 17 z nich).
Jednym z największych sukcesów grupy było supportowanie Jimiego Hendrixa w Imperial College 13 maja 1967 r., dzień po wydaniu debiutanckiego krążka artysty – Are You Experienced?. Znana jest historia o tym, jak zespół wpadł na Hendrixa za kulisami, a ten zapytał Maya „Którędy na scenę, koleś?”. W tym samym okresie May – bardzo zafascynowany Hendrixem – otrzymał przydomek „Brimi”.
We wrześniu 1967 r. 1984 wystartował w konkursie Battle of the bands w Top Rank Club w Croydon, w południowym Londynie. Udział w konkursie był uwarunkowany nagraniem taśmy demo na szpuli Scotch, promowanej wtedy przez firmę 3M. Zespół postanowił nagrać covery utworów Ain’t That Peculiar? Marvina Gaye’a (z Timem Staffellem na wokalu) oraz Crying In The Rain Everly Brothers (jako duet pomiędzy Staffellem i Brianem Mayem). 1984 wygrało konkurs po dwóch występach (z czego podczas jednego May, Dilloway, Garnham oraz Thompson stanowili zespół wspomagający wokalistkę Lisę Perez), w nagrodę otrzymując czystą szpulę Scotch oraz po płycie wydanej przez CBS (Staffell otrzymał Sounds Of Silence zespołu Simon & Garfunkel, Brian płytę Barbary Streisand, zaś Dilloway album irlandzkiego frontmana Tommy’ego Makema). Co ważniejsze, demo powędrowało do CBS, gdzie wzięło udział w ogólnokrajowym konkursie, jednak nie wygrało.
23 grudnia 1967 r. zespół został zaproszony do udziału w całonocnej gali – Christmas on Earth – jednego z najważniejszych koncertów londyńskiego podziemia, który odbywał się w Olympia Theatre. 1984, jako najmniej znaczący zespół, wystąpił po takich artystach jak: Jimi Hendrix, Traffic, Pink Floyd, The Herd, czy Tyrannosaurus Rex , o 5 nad ranem, dla garstki mało rozentuzjazmowanej publiczności.
Z kolei wiosną 1967 r. grupa nagrała taśmę demo w telewizji Thames, która właśnie zakupiła nowy sprzęt nagraniowy. Zamiast zatrudniać profesjonalnych muzyków, którym Thames musiałby zapłacić, zdecydowano się zaprosić amatorów, którzy zagrali dla własnej przyjemności. Na taśmie, której zapis (poza dwoma ostatnimi utworami) wyciekł do Internetu w 2007 r., zarejestrowano następujące utwory:
- Hold On I’m Coming – cover Sam and Dave
- Knock On Wood – cover Eddiego Floyda
- N.S.U. – cover Cream
- How Can It Be? – cover Birds’
- Step On Me (dwa podejścia) – utwór autorstwa Maya i Staffella [AUDIO]
- Purple Haze – cover The Jimi Hendrix Experience
- Our Love Is Drifting – cover The Butterfield Blues Band
- Remember/Sweet Wine – cover The Jimi Hendrix Experience i Cream (medley)
- Get Out Of My Life Woman/Satisfaction – cover Allena Toussainta i The Rolling Stones (medley)
- My Girl – cover The Temptations
Jak na w zasadzie amatorski zespół, który nie rościł sobie pretensji do sławy, zachowało się całkiem sporo nagrań 1984 (zespół nagrywał praktycznie wszystkie swoje występy, jednak częstokroć, w celach oszczędnościowych, wykorzystywano wielokrotnie tę samą szpulę). Dzięki temu znane są setlisty niektórych koncertów. Oto one:
I. 15 stycznia 1966 r., Thames Rowing Club, Putney
(nagranie audio znajduje się w posiadaniu Queen Productions)
- I’m A Loser – cover The Beatles
- Help! – cover The Beatles
- Jack O’ Diamonds – cover Blind Lemon Jefferson (spopularyzowane przez Lonniego Donegana)
- I Wish You Would – cover The Yardbirds
- I Feel Fine – cover The Beatles
- Little Egypt – cover The Coasters
- Lucille – cover Little Richarda
- Too Much Monkey Business – cover Chucka Berry’ego
- Got My Mojo Working – cover Ann Cole (spopularyzowane przez Muddy’ego Watersa)
- Walking The Dog – cover Rufusa Thomasa
- Heart Full Of Soul – cover The Yardbirds
II. 29 stycznia 1966 r., Thames Rowing Club, Putney
(nagranie audio znajduje się w posiadaniu Queen Productions)
- Bright Lights, Big City – cover Jimmy’ego Reeda
- Chains – cover The Cookies (spopularyzowane przez The Beatles)
- Walking The Dog – cover Rufusa Thomasa
- Lucille – cover Little Richarda
- Little Rendezvous – cover Chucka Berry’ego
- Jack O’ Diamonds – cover Blind Lemon Jefferson (spopularyzowane przez Lonniego Donegana)
- Got My Mojo Working – cover Ann Cole (spopularyzowane przez Muddy’ego Watersa)
- Little Egypt – cover The Coasters
- I’m A Man – cover Bo Diddley’a
- Bye Bye Bird – cover Sonny’ego Boya Williamsona
III. 5 lutego 1966 r., Rowing Club, Shepperton – grupa ad hoc w składzie: Pete „Woolly” Hammerton (gitara, wokal), Brian May (gitara basowa, wokal) i Richard Thompson (perkusja)
- Dancing in the Street – cover Martha and the Vandellas
- Eight Days a Week – cover The Beatles
- I’m Taking Her Home – cover The Others
- My Generation – cover The Who
IV. lato 1966 r., Boat Club, Molesey
- Happy Hendrix Polka
V. 13 maja 1967 r., Imperial College, Londyn (support Jimiego Hendrixa)
(nagranie audio znajduje się w posiadaniu Queen Productions)
- Cool Jerk – cover The Capitols
- Respect – cover Otisa Reddinga
- My Girl – cover The Temptations
- Shake – cover Sama Cooke’a
- Stepping Stone – cover The Monkees
- You Keep Me Hanging On – cover The Supremes
- Whatcha Gonna Do About It – cover Small Faces
- Substitute – cover The Who
- How Can It Be? – cover Birds’
- Dancing In The Street – cover Martha and the Vandellas
- Dream – cover Everly Brothers
- Sha La La La Lee – cover Small Faces
VI. 23 grudnia 1967 r., Olympia Theatre, Londyn (gala Christmas on Earth)
- So Sad – cover Everly Brothers
- Stone Free – cover The Jimi Hendrix Experience
- She’s Gone – cover Buddy’ego Knoxa
- Knock On Wood – cover Eddiego Floyda
Poza tym w posiadaniu Dave’a Dillowaya znajduje się taśma zawierająca albo zapis długiego koncertu zespołu, albo kompilację kilku różnych występów (patrząc na fakt powtarzania się utworów – jest to raczej kompilacja). Podzielona jest na 5 sekcji i w dość dokładny sposób ukazuje przekrój materiału granego przez 1984:
Sekcja 1
- Route 66 – cover Nat King Cole’a
- nieznany utwór instrumentalny
- I’m Taking Her Home – cover The Others
- Too Much Monkey Business – cover Chucka Berry’ego
- Yesterday (Brian May na wokalu) – cover The Beatles
- Walking The Dog – cover Rufusa Thomasa
- Lucille – cover Little Richarda
Sekcja 2
- Little Rendezvous – cover Chucka Berry’ego
- Keep On Running – cover Jackie Edwards (spopularyzowane przez The Spencer Davis Group)
- I Feel Fine – cover The Beatles
- Walking The Dog – cover Rufusa Thomasa
- Jack O’ Diamonds – cover Blind Lemon Jefferson (spopularyzowane przez Lonniego Donegana)
- Hi-Heel Sneakers – cover Tommy’ego Tuckera
- I Want To Hold Your Hand – cover The Beatles
- Got My Mojo Working – cover Ann Cole (spopularyzowane przez Muddy’ego Watersa)
- I Should Have Known Better – cover The Beatles
Sekcja 3
- Little Rendezvous – cover Chucka Berry’ego
- Jump Back Baby Jump Back – cover Rufusa Thomasa
- I Feel Fine – cover The Beatles
- Bye Bye Bird – cover Sonny’ego Boya Williamsona
- Little Egypt – cover The Coasters
- Crazy House
- Lucille – cover Little Richarda
- Oh Yeah – cover The Others
- (Love is Like a) Heat Wave – cover Martha and the Vandellas
- Too Much Monkey Business – cover Chucka Berry’ego
- I Should Have Known Better – cover The Beatles
- Got My Mojo Working – cover Ann Cole (spopularyzowane przez Muddy’ego Watersa)
Sekcja 4
- My Generation – cover The Who
- Little Egypt – cover The Coasters
- Dancing In The Street – cover Martha and the Vandellas
- Whatcha Gonna Do About It – cover Small Faces
- I’m A Man – cover Bo Diddley’a
- (Love is Like a) Heat Wave – cover Martha and the Vandellas
- Lucille – cover Little Richarda
- Bye Bye Bird – cover Sonny’ego Boya Williamsona
Sekcja 5
- Heart Full Of Soul – cover The Yardbirds
- Too Much Monkey Business – cover Chucka Berry’ego
- Something’s Got A Hold On Me – cover Etty James
- Keep On Running – cover Jackie Edwards (spopularyzowane przez The Spencer Davis Group)
- My Generation – cover The Who
- Tired Of Waiting for You – cover The Kinks
- Bright Lights, Big City – cover Jimmy’ego Reeda
- Happy Hendrix Polka
Wiosną 1968 r. 1984 drastycznie zminimalizowało swoją działalność, czego główną przyczyną były nieregularność prób oraz zobowiązania studenckie. Ponadto wciąż rosły różnice na polu muzycznym. Brian May postanowił odejść z zespołu, więc na krótko Tim Staffell przejął rolę gitarzysty prowadzącego, po czym również opuścił grupę. Dave Dilloway, John Garnham i Richard Thompson postanowili przebudować zespół, który wkroczył w lata ’70. przede wszystkim grając dla własnej przyjemności. Wszyscy członkowie 1984 są zdania, że była to kapela dobra, solidna, o lokalnej popularności, która nie miała jednak odpowiedniego potencjału, by stać się zespołem wybitnym. Tim Staffell stwierdził, że zespół nie miał odpowiedniego nastawienia „Jeśli chciałbym popchnąć 1984 w którymś kierunku, to byłoby po zespole. (…) brzmieliśmy o wiele bardziej zachowawczo niż The Others. Trzeba mieć na uwadze, że byli zupełnie inni niż my. Ich styl gry na gitarze czerpał wiele z amerykańskiego R&B, czego Brian nigdy nie robił. Brian był wyjątkowym gitarzystą: potrafił improwizować w bardziej oryginalny sposób niż większość. Mam nadzieję, że mi wybaczy te słowa, ale nigdy nie postrzegałem, że ma niebezpieczny image, który w tamtym okresie był niezbędny – cardigan mówi sam za siebie!”. Ponadto dodaje „W retrospekcji, 1984 był lżejszy od innych, bardziej miękki. Trudno było nie być naiwnie ambitnym – to była część tego wszystkiego – a motywacją by to robić było to co pokazywano w mediach jako sukces. Niemniej myślę, że patrzyliśmy na to wszystko realistycznie – jakby nie patrzeć wszyscy byliśmy w szkołach. Poza tym w latach ’60 trzeba było sobie radzić ze znaczną presją ze strony rodziców i całego konserwatywnego pokolenia”.
Początkowo Brian planował w pełni oddać się studiom i porzucić karierę muzyczną. Jednak myśli te szybko odpłynęły, a May, Staffel i niejaki Chris Smith spotkali się w pubie w Soho, by domówić szczegóły kolejnej muzycznej kolaboracji. Wkrótce na tablicy ogłoszeń w Imperial College pojawiło się pocztówka, która głosiła „poszukiwany perkusista w stylu Gingera Bakera/Mitcha Mitchella”. Na wezwanie odpowiedział Roger Taylor…
2. Left Handed Marriage (1967)
Wprawdzie jest to dział dotyczący koncertów, a Brian May NIE koncertował z Left Handed Marriage, jednak wydaje się, że z kronikarskiego obowiązku warto wspomnieć o tej kolaboracji. Zresztą opisy wczesnych lat koncertowych członków Queen i tak w większości, za sprawą braku danych koncertograficznych, sprowadzają się do swego rodzaju biografii zespołów, w których grali.
Skład: Bill Richards (gitara, wokal), Jenny Hill (wokal), Henry Deval (wokal), Terry Goulds (flet, wokal), John Frankel (gitara basowa); Gościnnie/krótkotrwale: Brian May (gitara prowadząca, chórki), Dave Dilloway (gitara basowa), Peter Trout (perkusja)
Left Handed Marriage był zespołem folkowo-rockowy założonym latem 1965 r. przez byłego gitarzystę 1984 – Billa Richardsa. W styczniu 1967 r. grupa wydała swój pierwszy album zatytułowany On The Right Side Of The Left Handed Marriage, następnie Richards podpisał dwunastomiesięczny kontrakt muzyczny z wydawnictwem Ardmore & Beechwood, należącym do EMI.
W marcu 1967 r., tuż przed wejściem do studia AMC Sound, Bill skontaktował się z Brianem, prosząc go o pomoc w uzyskaniu pełniejszego brzmienia, poprzez dodanie w niektórych utworach ścieżek gitary i chórków. May przyjął propozycję i 4 kwietnia 1967 r. nagrano cztery utwory (wszystkie autorstwa Richardsa): Give Me Time (później przemianowany na I Need Time), She Was Once My Friend, Sugar Lump Girl oraz Yours Sincerely (będący w istocie Give Me Time puszczonym od tyłu i z nowym tekstem zapożyczonym od rosyjskiego poety Aleksandra Puszkina). Nagrania miały zostać wydane jako samodzielne EP, jednak stały się zaledwie pierwszą taśmą demo przeznaczoną dla wydawcy, która doprowadziła do zorganizowania bardziej profesjonalnej sesji w Abbey Road Studios.
W sesji zrealizowanej 28 czerwca 1967 r., oprócz zespołu i Briana, wziął udział gitarzysta 1984 Dave Dilloway, który zagrał na gitarze basowej w zastępstwie za nieobecnego wtedy Johna Frankela. Nagrano dwie kolejne piosenki: nową wersję I Need Time oraz premierowy utwór Appointment. Rozgorzały dyskusje na temat wydania albumu oraz singla, z planowaną datą – sierpień 1967 r. Zamierzenia te jednak nigdy nie zostały zrealizowane. Chociaż Ardmore & Beechwood było zadowolone z rezultatów osiąganych przez zespół, to jednak producenci wciąż byli zdania, że Left Handed Marriage może udoskonalić brzmienie, więc zarezerwowali grupie sesję w kolejnym studio – Regent Sound w centralnym Londynie.
Ostatnia sesja odbyła się 31 lipca 1967 r., tym razem już bez udziału Dave’a Dillowaya. Jej owocem były nowe wersje I Need Time, She Was Once My Friend (także w wersji przeznaczonej na singiel, który niestety nigdy nie doczekał się wydania) oraz Appointment.
Pomimo dobrej jakości nagrań Ardmore & Beechwood nie było w stanie znaleźć wydawcy dla zespołu i Left Handed Marriage uległo rozwiązaniu. Zarejestrowane w tym okresie utwory pozostały niewydane aż do roku 1993, kiedy z inicjatywy Billa Richardsa grupa zebrała się na nowo, by nagrać album Crazy Chain. Trzy utwory zarejestrowane w Regent Sound zostały umieszczone na wydawnictwie jako bonus.
———————————–
[1] brianmay.cba.pl i (onegdaj) queenonline.com -> lipiec 1964 r., Georg Purvis i queenpedia.com -> jesień 1964 r.
[2] rozpinany wełniany sweter
Opracował: mike
Więcej informacji o wczesnej twórczości Briana Maya (i nie tylko!):
queenpedia.com, queenconcerts.com, themarchoftheblackqueen.webs.com i Georg Purvis, Queen – Dzieła Zebrane, Kagra 2009.
Queen Poland 
[…] w tym między innymi o grupach, w których udzielał się również Richard Thompson – 1984 [KLIK], Ibex oraz Wreckage […]